Kao osoba koja je narkomanski navučena na gledanje tv serija i nije naročito probirljiva i gleda čak i one kojima IMDB ocjena pada ispod 7, želim da se osvrnem na tendenciju koju sam zapazila, a tiče se prisutva LGBT osoba u serijama koja je tu sve više pravilo, a sve manje izuzetak. Pri tome ću se baviti mainstream serijama od kojih su neke među najgledanijim, jer smatram da se baš u njima bolje otkriva stanje LGBT zajednice i njeno mjesto u društvu, nego u serijama koje se isključivo njoma bave, dakle u onima u kojima je to sporedna, a ne glavna tema. A ono što je evidentno jeste da su LGBT karakteri prisutni u skoro svim najpopularnijim serijama koje se trenutno prikazuju što ukazuje na njihovu neizbježnost i za ilustraciju ću uzeti samo slučajni uzorak kojeg sam se prvo sjetila.
Piše Emina Žuna
The 100 (2014-), ultrapopularna serija koja se sljedeće godine nastavlja u treću sezonu i čiji su motivi iskorišteni i na predmetima masovne proizvodnje, bavi se distopijskom budućnošću. Zemlja je nakon nuklearne katastrofe opustošena i na njoj nije moguć život, pa nekoliko desetina hiljada Zamljana kruži oko nje na svemirskom brodu i čeka da se steknu uslovi za ponovno naseljavanje. Na brodu je život surov i ljudski život ne vrijedi puno, pa odluče da prije vremena na Zemlju pošalju uzorak od 100 problematičnih mladih ljudi kao pokusne kuniće. Međutim, oni po dolasku na Zemlju shvate da nisu sami i tu ih dočekaju drugi problemi, a među njima se odmah uspostavlja društvena hijerarhija i najsposobnija se odabire za lidericu. Zanimljivo je da je žena vođa ne samo novopridošlih Zemljana, nego i domorodaca – onih koji su uspjeli da prežive na Zemlji i prilagode se novim uslovima. I ne samo da su dvije žene najvažnije figure u seriji, nego se između njih uspostavlja i emotivna veza! Ako bi im imenovali seksualnu orijentaciju, nazvali bi ih biseksualkom ili lezbijkom, međutim za tim nema potrebe, jer njihova seksualna orijentacija nije bitna odrednica radnje i sporedna je i niko ne postavlja pitanje oko nje, jer je sloboda potpuna. Nema ništa prirodnije od toga da žena bude liderica i sebi izabere partnera kojeg želi, bio to muškarac ili žena.
Sense8 (2015-), jedna je od novih world serija koje nastaju po uzoru na Heroes (2006) gdje se radnja geografski razbacuje po cijeloj Zemlji i gdje se predstavljaju pojedinci sa izvanrednim sposobnostima, neka vrsta evoluiranih nadljudi. Svaki od tih pojedinaca osim što je nacionalno i rasno šarolik, ima i neku egzotičnu sposobnost (može da leti, ima nadljudsku snagu ili moć mimikrije) i oni kao takvi, zbog svoje različitosti, ljudima predstavljaju prijetnju. Ono što Sense8 razlikuje od starijih Heroes jesu i LGBT super heroji, da ih tako nazovem, pa je jedan od heroja gej, a drugi je žena koja je bila zarobljena u tijelu muškarca i koja sada ima djevojku. Njihova seksualna orijentacija ima dvojaku funkciju u seriji. U prvom pogledu, ona se pridružuje njihovoj nadljudskoj moći i čini ih drugačijim od većine, što izaziva strah i podozrenje, a u drugom, ona u odnosu na tu moć djeluje kao nešto ljudsko i prirodno. To je nešto što se dešava i ‘normalnim’ ljudima i sasvim je prirodno i uobičajeno u odnosu na tu drugu osobinu koju posjeduju.
Orphan Black (2013-) je serija koju obožavam i o kojoj sam već pisala jednom prilikom, akcentirajući sposobnost glavne glumice Tatiane Maslany da predstavi nekoliko likova koje glumi, klonica, kao završene i posebne ličnosti sa sopstvenim karakteristikama. Tako je jedna od klonica naučnica i lezbijka s dreadlocksima, druga je ruska špijunka i preofesionalni ubica, treća je soccer mom, klasičnog stila koja živi u predgrađu, četvrta je elegantna businees woman koja stoji na čelu organizacije odgovorne za kloniranje, peta je protagonistica koja pokreće radnju i ima rock stil, a koja otkriva da posjeduje talente i sposobnosti koje nije ni slutila i pretvara se u akcijsku super junakinju. Serija ima feministički potencijal jer omogućava gledateljicama da se identificiraju sa svakom od tih klonica od kojih svaka u seriji postiže određenu vrstu oslobođenja, iako je taj feministički potencijal serije sporedan i prvenstveno se radi o uzbudljivoj sci fi špijunskoj akciji. Osim toga, serija je i LGBT značajna – jedna od klonica je lezbijka, jedan od glavnih likova je gej, a ono što je naročito uzbudjivo i što postavlja pitanja u vezi moći biologije i dometa biološke manipulacije jeste što je jedna od sporednih klonica (biološki identična kao sve ostale) muškarac zarobljen u tijelu žene.
In the Flesh (2013), britanska je zombie serije koja je ostala prilično nepoznata djelimično zbog paralenog emitovanja ultrapopularne The Walking Dead, a djelimično zbog toga što predstavlja presedan u zombie produkciji. U njoj radnja počinje nakon kraja, tj. nakon što je pronađen lijek za zombije i umjesto gore momenata i masakriranja zombija, ovdje se izliječeni zombiji resocijaliziraju. Međutim, stvari ne idu tako glatko i društvo se ne odnosi baš prijateljski prema njima, te ih nastavlja ubijati iako se tek radi o ljudima koji nastoje da se suoče sa prošlošću. Glavni lik, ex-zombie je tankoćutni umjetnik koji se ubio zbog nesretne ljubavi i koji je vraćen u porodicu u kojoj nastoji da uspostavi kako-tako normalan život. Serija je dragocjena jer je prva koja stvari posmatra iz zombie perspektive i analizira njihova psihološka stanja i u njoj su zombiji glavni likovi i nemaju samo funkciju pokretača radnje i mesa za ubijanje koje je u službi trijumfa glavnog lika. Ali to nije sve nego je spomenuti zombie i gej koji se u seriji zaljubljuje u drugog gej zombija i njih dvojica se pokazuju kao humaniji likovi od svih nezombija.
A ovo su samo neke od popularnih recentnih serija koje su značajne po ovom pitanju, a koje nisu, da opet ponovim, nastajale oko neke LGBT agende, nego je postojanje seksualnih manjina u njihovoj karakternoj strukturi sporedno, ali neizostavno i utoliko značajnije. Zaključak bi bio da se njihovo prisustvo prirodno nameće i podrazumijeva i oni više tu ne figuriraju kao eksces ili izuzetak koji stoji nasuprot normi. Dakle, glavni ili sporedni likovi koji pripadaju LGBT zajednici u ovim serijama kao da više nisu toliko ustupak političkoj korektnosti, koliko su tu neizbježni zarad životne, pa time i umjetničke vjerodostojnosti.
